Ποιητική Συλλογή
ΓΙΑΤΙ ΔΕ Μ’ΑΓΑΠΟΥΝ;
Ο ήλιος είναι ένας
κι όμως μας ζεσταίνει όλους
το φεγγάρι είναι ένα
κι όμως μας φωτίζει όλους.
γιατί λοιπόν ΕΣΥ αγαπάς τους ομοίους σου
και όχι όλους;
Γιαγιά τι έιναι τελικά η αγάπη;
Μου έμαθες να τους αγαπώ όλους
Εκείνοι γιατί δε μ’ αγαπούν;
Δεν είμαστε όλοι τέλειοι
Γιατί ΕΣΥ προσπαθείς να γίνεις;
Γιατί φοβάσαι να δείξεις
ποιος στα αλήθεια είσαι;
Ο θεός έστειλε Θεάνθρωπο
και μας αγάπησε όλους
κλέφτες, αμαρτωλούς, τυφλούς, αρρώστους
ΕΣΥ, γιατί διαχωρίζεις τους ανθρώπους;
Γιαγιά μου ‘πες για να μ’αγαπήσουν
πρέπει να ‘μαι «ΕΓΩ»
Γιατί λοιπόν δε μ’αγαπούν;
Τι κι αν δε βλέπω, δεν ακούω, δεν περπατώ;
Δεν αγαπώ;
Κι όμως, ΑΝΘΡΩΠΕ ΕΣΥ
όταν θα σβήσει το φως
ΕΣΥ κι ΕΓΩ θα βρεθούμε στο ίδιο...
ΣΚΟΤΑΔΙ
3ο Βραβείο σε Διαγωνισμό με θέμα: « Σχολικός Εκφοβισμός»
Παναγιώτα Φιλίππου Γ1
Ζώδια
Την Κύπρο μας εκόψασιν
τζ΄εκάμμαν θκιο κομμάθκια
τζ΄οι πρόσφυγες που ζζιούσασι
μέσα εις στα παλάθκια
εφύασιν τζ’ αφήκαν τα
τζιαι ήρταν προς τα κάτω
μα η καρκιά τους η μισή
ακόμα εν τζει κάτω
Στη Μόρφου έμεινεν κλειστή
έρημη, πληγωμένη
τη λευτεριά να καρτερά
μ’ ακόμα την προσμένει.
Τζιαι τα περβόλια πιον ξερά,
εν έχουν πορτοκκάλια
επκιάσαν τα ποσφίξαντα
τζ’ έμεινεν η πικράδα
Σαράντα χρόνους καρτερούν
την μέρα που ‘να πάσιν
πίσω, τζει κάτω, έσσω τους
να ππέσσουσιν να φάσι
να ζιουν μες στα παλάθκια τους
όπως εζζιούσαν τότε
μα η Ελπίδα αρωτά
Πότε θα γίνει, Πότε;
Ελιά Γαβαλά Γ1
Aυλώνα
Ξυπνάω με μιαν ευχή
βρε Μόρφου μου να σε
ξαναγκαλιάσω
και τ’ αεράκι σου το
ζεστό να με ξαναχαϊδέψει
Είχα ένα όνειρο χθες
Πως περπάταγα στο καρναβάλι σου
και μύριζα τα πορτοκάλια σου
Αχ , τι μυρωδιά !
Θυμάμαι το χάρτινο καραβάκι μου
που έπλεε στον ποταμό σου ,
τώρα ταξιδεύει στους δρόμους σου
ψάχνοντάς σε , φωνάζοντάς σε
μανούλα.
Σε πήρανε , σε σκίσανε
σε χώρισαν στη μέση.
Δε σου συμπεριφέρονται σωστά ,
δε σου τραγουδάνε.
Κοιμάσαι στον φόβο ,
Στο σκοτάδι
Βλέπεις μονάχα κόκκινα φεγγάρια και αστέρια
Καληνύχτα Μόρφου μου!
Πάντα θα σαι δικιά μου
νανούρισμα σου τραγουδώ να δεις ένα
όνειρο γλυκό.
Παναγιώτα Φιλίππου Γ1
Κυρά
Εχτές βράδυ όταν κοιμήθηκα
τη Μόρφου αθυμήθηκα
Ολόκληρη τη γύρισα
Κι αυτή μόνο επεθύμησα
Περπατώντας στα πράσινα χωράφια
Γεύτηκα τα ζουμερά σου πορτοκάλια.
Ήσουν όμορφη σαν Αφροδίτη
Αλλά σπασμένη χωρίς σπίτι
Είσαι δέσμια στη σκλαβιά
Δεν μπορώ να σε πλησιάσω πια.
Όμορφη Μόρφου είσαι πάντα στην καρδιά μου
Και κάθε βράδυ στα όνειρα μου
Ξυπόλητος στους δρόμους περπατώ
Τη Λευτεριά σου αποζητώ
Δεν σε ξεχνώ ό,τι κι αν γίνει
Δεν σβήνεις από τη μνήμη
Αν και ο εχθρός σ’ έχει σκλαβώσει
Η νοσταλγία μου για σένα δε θα τελειώσει.
Βάκχος Αβαράτζης Γ1
Γιατί;
Ένα πρωινό καθώς κατηφόριζα για το σχολείο,
συνάντησα δύο μάτια ζωηρά να με κοιτούν επίμονα.
Ήταν μια κοπέλα γεματούλα με καρφωμένα τα μάτια της σε μένα.
Μου έβγαλε τη γλώσσα και είπε: "Μουσλίμ, φύγε από εδώ δεν σε θέλει αυτή η χώρα».
Ένα ψυχρό κύμα θυμού σκέπασε το σκυθρωπό πρόσωπό μου.
Μπροστά της σαν στάθηκα, γύρισα το βλέμμα μου στον ουρανό λέγοντας:
«Κύριε γιατί τόση αδικία και τόση περιφρόνηση στον λαό τούτο;
Ολάκερη την οικουμένη και να γυρίσω
κανένα δεν καταδικάζω με καταδικάζουν
από μακριά με εξαπατούν θαρρούν πως δεν το βλέπω;
Δεν μπορείς σε αυτόν τον πλασματικό κόσμο να ζήσεις φιλελεύθερα.
Από μακριά σε φτύνουνε και από κοντά σε καίνε
Έλα φίλε μου και ας αφεθούμε στο θεό μας ,
εύχομαι να φωτίσει ο πλάστης μου την άσπλαχνη καρδιά σας.
Βακχος Αβαράτζης Γ1